នំកូនត្រី និង នំពងត្រី
នំពងត្រី ធ្វើ អំពី ម្សៅ អង្ករ ដំណើប មាន សណ្តែកបាយ ចំហុយ ដាក់ អំបិល ពូត ជា ដុំស្នូល ពណ៌លឿង ដូច ពងត្រី និង មានទឹកផ្អែម ធ្វើពី ស្ករត្នោត ឬ ស្ករអំពៅ ថែម បន្ទះខ្ញី រោយ ល្ងលីង ។ នៅ តំបន់ ខ្លះ នៃ ប្រទេស ខ្មែរ គេថែម ទឹក ខ្ទិះដូង មុន នឹង បរិភោគ ។ ទាំងអស់ នេះ សុទ្ធតែ ជា ធនធាន របស់ ខ្មែរ ជនជាតិ កំណើត ដើម លើ ទឹកដី ចេនឡា ។
ចំណែក នំម្សៅ ដែល គេ លុញ តូចៗ បណ្តែត ជាមួយ នំពងត្រី តែ គ្មានស្នូល គេ ហៅ ថា នំកូនត្រី។ អ្នកខ្លះ ដែល ចូលចិត្ត លើក បញ្ចើច ខ្លួន ថា ជា ជាតិចិន ចូលចិត្ត ហៅ នំកូនត្រី ថា ជា នំអ៊ី វិញ។ ខ្លះ ហៅ នំនេះ ថា បាញ់ចាយនឿក (banh chai nuoc) គឺជា ភាសា វៀតណាម ហៅ នំរបស់ខ្មែរ ( នៅ ពេល វៀតណាម ដណ្តើម យក ប្រទេស ខ្មែរ ក្រោម ចូល ក្រោម អំណាច របស់ខ្លួន បាន ហើយ ក៏ រៀប ចំ រំលាយ អ្វីៗ ដែលជា សម្បត្តិ របស់ខ្មែរ ចោល អោយ អស់ ពី ទឹកដី ខ្មែរក្រោម តួយ៉ាង ដូចជា គេ បំភ្លៃ ការរោយ ល្ងលីង លើ នំពងត្រី ទៅជា ការរោយ សណ្តែកដី លីង ទៅ លើនំ ជា ជំនួសវិញ ដើម្បី បំបែក អត្តសញ្ញាណ របស់ នំ នេះ អោយ ក្លាយ ទៅ ជា រចនាបថ ប្លែក មួយបែប ផ្សេង ទៀត របស់ ជាតិគេ )
មាន ខ្មែរយើង ខ្លះ ចូលចិត្ត បង្អួត បញ្ចេញ ខ្លួន ថា ជាជន ដែល ចេះ ភាសាបរទេស ច្រើន ឬ ចូលចិត្ត អែបអប បរទេស មិនសូវ ចូលចិត្ត ហៅ ឈ្មោះ នំ ជា ភាសាខ្មែរ ដើម កំណើត របស់ខ្លួន ទេ ចេះ តែ នាំគ្នា ហៅថា បាញ់ចាយនឿក ឬ នំអ៊ី ទៅវិញ។ ម៉្លោះហើយ ឈ្មោះ ដើមកំណើត របស់ នំ ដែល ជា របស់ ខ្មែរយើង ក៏ត្រូវ រលាយ បាត់បង់ទៅ ដោយ ឯកឯង ជាពិសេស នៅតាម ទីក្រុងធំៗ ដែល បរិបូណ៌ ទៅដោយ មនុស្ស ចំណូលថ្មី និង មនុស្ស ដែល ចូលចិត្ត ត្រង ទទួល វប្បធម៌ បរទេស ជំនួស វប្បធម៌ ឬសគល់ របស់ខ្លួន ។
អ្នកស្រី កែវ ច័ន្ទបូរណ៍
